Gospodarka bosporańska opierała się na handlu. Rozwój państwa związany był ściśle z eksportem pszenicy, ryb oraz niewolników. Utrzymywano stosunki handlowe z miastami jońskimi i z Grecją, a w V i IV wieku p.n.e. głównym przedmiotem eksportu było zboże z wielkich majątków rolnych na Półwyspie Kerczeńskim, na zachód od Pantikapajonu. Szczególne dobre stosunki królestwo utrzymywało z Atenami, którym władcy Bosporu w IV wieku p.n.e. przyznali pierwszeństwo w zakupie zboża, a Ateńczycy rewanżowali się w zamian przyznawaniem obywatelstwa swojego polis niektórym z tych władców. Podczas całego okresu istnienia królestwa ważną rolę spełniał także eksport ryb, początkowo do Grecji, później, w okresie zależności od Rzymu, również dla rzymskich garnizonów w Azji Mniejszej. W IV wieku p.n.e. handel pantikapejski objął całe terytorium scytyjskie na obszarze dzisiejszego państwa Ukraina, gdzie uprzednio dominował handel olbijski. Zmianę tę spowodowały napierające plemiona sarmackie, które odcięły Olbię od jego najlepszych klientów – Scytów znad środkowego Dniepru. Rynki zbytu rozwinięte przez Olbijczyków zagarnęli Bosporańczycy, z którymi plemiona sarmackie utrzymywały od dawna stosunki handlowe, jeszcze w czasach, gdy zajmowali tereny nad dolną Wołgą i Donem.